Autonomiczna kontrola serca ma znaczący wpływ na rozwój zagrażających życiu arytmii, które mogą prowadzić do nagłej śmierci sercowej. Wiadomo, że w tych warunkach aktywność układu współczulnego jest zwiększona, dlatego też nerwy współczulne stanowią cel leczenia. Jednakże lepsze zrozumienie anatomii i fizjologii nerwów współczulnych serca jest niezbędne dla postępu interwencji klinicznych. Niniejszy artykuł omawia organizację nerwów współczulnych serca, od pochodzenia przedzwojowego do unerwienia pozazwojowego, oraz przedstawia przegląd literatury dotyczącej terapii antyarytmicznych, w tym sympatektomii piersiowej i stymulacji grzbietowego rdzenia kręgowego. Kilka cech unerwienia jest oczywistych. Nerwy sercowe w różny sposób zaopatrują tkankę węzłową i mięśniową serca i są zależne od aktywności generowanej przez neurony rdzeniowe w górnej części rdzenia piersiowego, które tworzą synapsy z komórkami zwojowymi kompleksu gwiaździstego po obu stronach. Sieci interneuronów rdzeniowych determinują wzorzec aktywności. Grupy neuronów rdzeniowych selektywnie kierują się na określone obszary serca, ale czy wykazują one selektywność funkcjonalną, nie zostało jeszcze wyjaśnione. Sygnały elektryczne lub niedokrwienne mogą prowadzić do remodelingu nerwów w sercu lub zwojach nerwowych. Metody chirurgiczne i elektryczne okazują się być klinicznie korzystne w zmniejszaniu arytmii przedsionkowych i komorowych, niewydolności serca i silnego bólu serca. Jest to szybko rozwijająca się dziedzina i potrzebujemy bardziej podstawowego zrozumienia, jak te metody działają, aby zapewnić bezpieczeństwo i ograniczenie działań niepożądanych.