W pierwszym najeździe wikingów na Wielką Brytanię, 8 czerwca 793 r., wikingowie złupili klasztor Lindisfarne, słynne na całym kontynencie centrum nauki, zbudowane na wyspie u północno-wschodnich wybrzeży Anglii. Wśród łupów ataku znalazła się słynna biblioteka w Lindesfarne.
„Mnisi zostali zabici w opactwie, wrzuceni do morza, by utonąć lub zabrani jako niewolnicy wraz z kościelnymi skarbami. Trzy statki Wikingów osiadły na mieliźnie w zatoce Portland cztery lata wcześniej, ale to wtargnięcie mogło być raczej ekspedycją handlową, która poszła nie tak, niż pirackim najazdem. Lindisfarne było inne. Dewastacja Świętej Wyspy Northumbrii przez Wikingów zszokowała i zaalarmowała królewskie dwory Europy. Nigdy wcześniej nie widziano takiej potworności” – oświadczył północnumbryjski uczony Alcuin z Yorku. Bardziej niż jakiekolwiek inne pojedyncze wydarzenie, atak na Lindisfarne położył się cieniem na postrzeganiu wikingów przez następne dwanaście stuleci. Dopiero w latach 90. XIX w. uczeni spoza Skandynawii zaczęli poważnie oceniać osiągnięcia wikingów, dostrzegając ich kunszt, umiejętności technologiczne i żeglarskie” (cytat z artykułu Wikipedii na temat Epoki Wikingów, dostęp 11-22-2008).
„Klasztory były ulubionym celem ze względu na bogactwa, które się w nich znajdowały. Jarrow zostało najechane w 794 roku, a Iona w 795, 802 i 806 roku. Po wielokrotnych najazdach Norsemenów, mnisi z Lindisfarne uciekli z klasztoru w AD 875, zabierając ze sobą na przechowanie czczone relikwie świętego Cuthberta” (http://www.englishmonarchs.co.uk/vikings_5.htm, dostęp 11-22-2008).
(Ten wpis został ostatnio zmieniony 12-23-2016.)
.