Portret Tish-Co-Hana, wodza plemienia Delaware. Imię wodza oznacza „Ten, który nigdy nie czernieje”. Znany był z podpisania „Walking Purchase of 1737”, traktatu, który oddał białym osadnikom znaczną część ziemi Indian amerykańskich w rejonie Pensylwanii.
Rdzenni mieszkańcy Delaware, zwani również Lenape, pierwotnie mieszkali wzdłuż rzeki Delaware w New Jersey. Mówią oni formą języka algonquian i są w ten sposób spokrewnieni z rdzennymi mieszkańcami Miami, Ottawa i Shawnee. Delawarowie byli nazywani „Dziadkami” przez inne plemiona Algonquian, ponieważ wierzyli, że Delawarowie są jedną z najstarszych grup w narodzie Algonquian.
Jako że brytyjscy koloniści wkroczyli na terytorium Delaware na wschodnim wybrzeżu, Delawarowie zostali zmuszeni do ucieczki na zachód. Traktat z Easton z 1758 r. zmusił Delaware’ów do zajęcia terytorium Ohio. Próbując uciec przed brytyjskimi kolonistami, Delaware napotkali tubylców z plemienia Irokezów, którzy walczyli z Delaware i wypędzili ich dalej na zachód. Niektórzy rdzenni mieszkańcy Delaware zamieszkali we wschodnim Ohio wzdłuż rzeki Muskingum, a inni w północno-zachodnim Ohio wzdłuż rzeki Auglaize. Po przybyciu do Ohio Delaware’owie wyrośli na potężne plemię, które często opierało się dalszym postępom Irokezów.
Po przybyciu do Ohio Delaware’owie zawarli sojusze z Francuzami zajmującymi się handlem futrami. Francuzi dostarczali tubylcom europejskie naczynia kuchenne i broń, a także alkohol, w zamian za futra. Sojusz ten okazał się w najlepszym razie tymczasowy, ponieważ francuscy i brytyjscy koloniści walczyli o kontrolę nad krajem Ohio od lat czterdziestych XVII wieku. Gdy jedna z europejskich potęg zdobywała kontrolę nad tym obszarem, Delawarowie decydowali się sprzymierzyć z silniejszą stroną. Tak było aż do traktatu paryskiego (1763), który zakończył wojnę francusko-indiańską. W wyniku tej wojny Francuzi porzucili wszystkie swoje północnoamerykańskie kolonie na rzecz Wielkiej Brytanii. Następnie Delaware’owie pozostali lojalni wobec Brytyjczyków i amerykańskich kolonistów aż do Rewolucji Amerykańskiej.
Podczas Rewolucji Delaware’owie stali się podzielonym narodem. Wielu starało się zachować neutralność w konflikcie, zwłaszcza ci, którzy przyjęli chrześcijaństwo i mieszkali w misjach Kościoła Morawskiego w Schoenbrunn i Gnadenhutten w dzisiejszym wschodnim Ohio. Inni Delaware poparli Brytyjczyków, którzy zastąpili francuskich handlarzy pod koniec wojny francusko-indyjskiej. Ci tubylcy dziękowali Wielkiej Brytanii za Proklamację z 1763 roku, która zabraniała kolonistom osiedlania się dalej na zachód niż Appalachy. Obawiali się, że w przypadku zwycięstwa Amerykanów, Delaware zostaną wypędzeni ze swoich ziem. Pomimo obaw Delaware’ów, wielu Amerykanów miało nadzieję, że mogą liczyć na to plemię jako na sojuszników. Jednak wraz z postępem wojny nie wszyscy Amerykanie im ufali. W 1782 roku grupa milicjantów z Pensylwanii, fałszywie wierząc, że tubylcy są odpowiedzialni za kilka najazdów, zabiła prawie stu chrześcijańskich Delaware’ów, co stało się znane jako masakra w Gnadenhutten. Chociaż Delaware byli przyjaźnie nastawieni do Amerykanów, cierpieli z powodu obaw niektórych swoich białych sąsiadów.
Po zwycięstwie Amerykanów w Rewolucji, Delaware walczyli z białymi, którzy wkroczyli na terytorium tubylców. W 1794 roku generał Anthony Wayne pokonał Delaware’ów i innych tubylców z Ohio w bitwie pod Fallen Timbers. Rdzenni mieszkańcy zostali zmuszeni do oddania większości swoich ziem w Ohio, podpisując w 1795 r. Traktat z Greenville.
W 1829 r. Stany Zjednoczone zmusiły Delaware’ów do zrzeczenia się pozostałych ziem w Ohio i przeniesienia się na zachód od rzeki Missisipi.
Zobacz także
.