The Beatles w 1968 roku osiągnęli to, o czym każdy muzyk w każdym czasie marzył. Zaledwie 5 lat po wydaniu Please Please Me, zostali uznani za największy fenomen rockowo-popowy wszechczasów i mieli wszystko, czego mogli sobie życzyć. Być może potrzeba nowych doświadczeń, albo potrzeba odnalezienia siebie na nowo, doprowadziła ich wszystkich do wzięcia udziału w kursie medytacji tracendentalnej u Maharishiego Mahesh Yogi w Walii. Kurs trwał tydzień, podczas którego Brian Epstein został znaleziony martwy w swoim mieszkaniu, po zażyciu zbyt wielu tabletek nasennych. Wszystkie te czynniki złożyły się na siebie i na początku 1968 roku Beatlesi wyruszyli w podróż do Indii, aby rozpocząć proces medytacji tracendentalnej z Mahariszim.
Aczkolwiek nie zostali w Indiach zbyt długo (zdawszy sobie sprawę, że Maharishi nie był taką osobą, za jaką się podawał), prawdą jest, że izolacja i brak zmartwień oraz codziennego stresu sprawiły, że John i Paul napisali sporą liczbę piosenek. W rzeczywistości między wszystkimi czterema Beatlesami 32 piosenki zostały przywiezione z Indii, większość z nich w zasadzie akustyczna z powodu braku innych instrumentów w Indiach. Akustyczny charakter wielu zsesongs zostały odzwierciedlone w sesjach Esher i można usłyszeć w wielu utworów Anthology 3.
Z tych wszystkich piosenek, Beatlesi zdecydowali się wydać podwójny LP, który byłbyprovide zarówno jakość i ilość. Było kilka powodów tej decyzji. Indywidualne talenty wszystkich czterech Beatlesów były już znalezienie struktury grupy zbyt ograniczające dla ich własnych pomysłów. Żaden z nich nie chciał odrzucić swoich piosenek na rzecz czyichś innych. TheWhite Album stał się wspólnym wysiłkiem czterech indywidualności, z których każda domagała się niezbędnego czasu dla swoich piosenek. Dodatkowym powodem był ustalony w nowym kontrakcie z EMI limit piosenek. Beatlesi chcieli się z niego jak najszybciej wywiązać. Piosenki stały się często nagraniami solowymi, a sesje rozrzucone były po studiach Abbey Road, odbywając się jednocześnie w 2 lub 3 studiach w tym samym czasie.
Białym Albumem Beatlesi próbowali ponownie zaskoczyć opinię publiczną. Okładka Sgt. Pepper’s była wielokrotnie kopiowana od czasu wydania, ale tym razem zdecydowali, że całkowicie biała okładka będzie najlepsza dla ich nowego albumu. Tytuł również miał być tak prosty, jak to tylko możliwe (zwykle tytuł debiutanckiego albumu), a na okładce widniał po prostu napis „The Beatles” wytłoczony w białej okładce. Drugim jedynym widocznym nadrukiem na płycie był numer seryjny. W środku natomiast można było znaleźć plakat, cztery kolorowe fotografie i teksty piosenek. Album, który pierwotnie miał nosić tytuł „A Doll’s House” i jako pierwszy został wydany przez Apple, odniósł niebywały sukces i sprzedał się w ponad 2 milionach egzemplarzy w ciągu pierwszego tygodnia w USA. George Martin wolałby, żeby było mniej piosenek, a jeden wspaniały LP. Niektórzy z nas dziękują Beatlesom za to, że nie pozwolili mu mieć tego po swojemu. The Beatles może nie jest najlepszym albumem Beatlesów (dla wielu jest), ale z pewnością jest najbardziej porywającym z nich. Tajemniczy i radosny, akustyczny i rockowy, prosty, ale gęsty. Wieczny Biały Album.
- The Beatles (White Album)
- Data nagrań 30 maja 1968 – 13 października 1968
- Data wydania: November 25, 1968
Back in the U.S.S.R..
McCartney
John:Bas, Perkusja i Backing Vocal
Paul:Pianino, Gitara prowadząca, Gitara basowa, Perkusja, Klaskanie w dłonie i Lead Vocal
George:Bas, Gitara prowadząca, Perkusja, Klaskanie w dłonie i Backing Vocal
Najlepszym dowodem na napięcie między członkami grupy było odejście Ringo z Beatlesów na około 2 tygodnie. Ringo był zawsze w środku, z Johnem i Paulem w ścisłej rywalizacji i George’em starającym się nie pozostać w tyle. 22 sierpnia Ringo odszedł i tego samego dnia pod jego nieobecność Beatlesi zaczęli nagrywać jeden z najlepszych swoich rockowych utworów. Podstawowy trackdrums grał Paul, chociaż zostały one później uzupełnione przez John iGeorge, podczas gdy Paul grał inne instrumenty.
Piosenka została napisana przez Paula i pomysł przyszedł do niego, gdy w Rishikesh, Indie z Mike Love (Beach Boys). Paul pomyślał, że byłoby zabawnie mieć awersję „Back in the USA” z U.S.S.R. Mike Love skomentował, że Beach Boys wykorzystali tę piosenkę Chucka Berry’ego i „Sweet Little 16” do napisania „California Girls” i „Surfin' USA” (w rzeczywistości muzyka w tej ostatniej piosence jest przypisywana Berry’emu, ponieważ jest identyczna jak w „Sweet Little 16”). Paul miał wtedy wspaniały pomysł… piosenkę w stylu Beach Boys – Berry. Efektem były niesamowite wokale George’a i Johna, w najczystszym stylu Beach Boys (zwróćcie uwagę nie tylko na te wysokie dźwięki, ale i na da-das podążające za linią basu). Klaskanie w dłonie i pierwszorzędna linia gitary prowadzącej w finale, wraz z porywającym wokalem Paula, tworzą ulubiony utwór wszech czasów.
Dear Prudence
Lennon
John:gitara akustyczna, gitara prowadząca, tamburyn i wokal prowadzący
Paul: gitara basowa, klaskanie w dłonie, wokal i perkusja
George:gitara prowadząca, klaskanie w dłonie, wokal i tamburyn
Mal Evans, John (kuzyn Paula) i Jackie Lomax: Klaskanie w dłonie
Prudence Farrow, siostra aktorki Mii Farrow, była w Indiach z wszystkimi czteremaBeatlesami podążającymi tym samym kursem. Jednak Prudence najwyraźniej traktowała to bardziej poważnie niż ktokolwiek inny i starała się medytować więcej i lepiej, „próbując szybciej dotrzeć do Boga”, jak później wyjaśnił John. Piosenka została napisana w Indiach w próbie Beatlesów, aby jej wyjść.
Glass Onion
Glass Onion
Lennon
John:gitara akustyczna i główny wokal
Paul:gitara basowa, fortepian i rejestrator
George:gitara prowadząca
Ringo:perkusja i tamburyn
Henry Datyner, Eric Bowie, Norman Lenderman i Ronald Thomas: Skrzypce
Eldon Fox i Reginald Kilbey: Wiolonczele
John Underwood i Keith Cummings: Skrzypce
John zaczął próbować oszukiwać ludzi znaczeniem tekstów w swoich piosenkach. Piosenki Beatlesów, zawsze były uważnie oglądane w poszukiwaniu ukrytych wiadomości, alegorii i kalamburów. Często były obiektem badań, a Lennon miał już dość tej sytuacji. W Glass Onion starał się nawiązać do tak wielu poprzednich piosenek Beatlesów, jak tylko mógł, aby jeszcze trudniej niż poprzednio zrozumieć związek między nimi. Odniesienie do Paula będącego morsem z pewnością osiągnęło swój cel, zwiększając oszustwo śmierci McCartneya
Oryginalnie, piosenka zakończyła się kilkoma efektami dźwiękowymi, które można usłyszeć w Anthology 3, ale George Martin na urlopie w czasie miksowania efektów dźwiękowych, zdobył partyturę smyczkową, aby zakończyć piosenkę.
Ob-La-Di Ob-La-Da
McCartney
John: Piano, Maracas and Vocals
Paul: Bass Guitar Lead Vocal
George: Acoustic Guitar, Vocals
Ringo Starr: Drums
Session Musicians: 3 saksofony
Prawdopodobnie najbardziej zabawna piosenka w dorobku The Beatles, Ob-la-di była trudnym utworem do nagrania dla Beatlesów. Napisany przez Paula i pochodzi od nigeryjskiego gracza conga Jimmy Scott, co oznacza „życie toczy się dalej”, piosenka była próbą Paula McCartneya, aby utwór reggae. W rzeczywistości ma byćensometimes uważany za pierwszy biały wysiłek, aby zrobić reggae. Nagranie piosenki jednak nie było gładkie i próbowano kilku remake’ów. Szczególnie interesujący jest jeden z remake’ów, pojawiający się jako pełna wersja w Anthology 3
Jednym z najbardziej interesujących punktów piosenki jest słuchanie George’a i Johnjoking around w tle. I tak, po tym jak Paul śpiewa „Desmond letsthe children lend a hand” John mówi „arm”, a George „leg”. Po raz drugi to George mówi „stopa”. Być może piosenka nie do końca osiągnęła zamierzony przez McCartneya feeling reggae. Jest jednak wystarczająco jasna, z podkładem „la-la-las”, by rozjaśnić każdy dzień.
Wild Honey Pie
McCartney
Paul: gitary, perkusja i wokal
W wyniku wspólnego śpiewania w Rishikesh, Paul nagrał Wild Honey Pie w jednym ujęciu, dogrywając wokal z bębnem basowym i kilkoma gitarami akustycznymi. Dość dziwna piosenka, Paul wspominał ją jako „fragment instrumentalu, którego nie byliśmy pewni. Ale Pattie Harrison bardzo ją polubiła, więc postanowiliśmy zostawić ją na albumie”
Ciąg dalszy historii Bungalow Billa
Lennon
John: Gitara akustyczna, organy i główny wokal
Paul: Gitara basowa i wokal
George: Gitara akustyczna i wokal
Ringo: Drums, Tambourine and Vocals
Yoko Ono and Maureen Starkey and others: Wokale
Chris Thomas: Mellotron
Bungalow Bill był tak naprawdę Richardem A. Cooke III, młodym absolwentem college’u z USA, który odwiedzał swoją matkę w Rishikesh. Nancy Cooke była w Indiach na tym samym kursie, co Beatlesi, i pewnego dnia oboje wybrali się na polowanie na tygrysy. Richard rzeczywiście zastrzelił tygrysa i zdarzyło mu się powiedzieć o tym Maharisziemu na oczach Johna i Paula. Oczywiście, Johnowi nie spodobała się ta historia (rzeczywiście zastrzelił zwierzę ukryte na drzewie w drewnianej platformie) i powstała piosenka. Nazwa Bungalow Bill powstała w wyniku połączenia „Buffalo Billa” i bungalowów, w których mieszkali w Indiach. Nagrywanie piosenki było całkiem zabawne, ponieważ prawie wszyscy wokół przyłączyli się do refrenu, jak to można usłyszeć w piosence.
While My Guitar Gently Weeps
Harrison
John: gitara prowadząca i wokal wspierający
Paul: gitara basowa, organy, fortepian i wokal wspierający
George: gitara akustyczna, organy i wokal prowadzący
Ringo: Drums and Percussion
Eric Clapton: Lead Guitar
George wpadł na pomysł napisania While My Guitar Gently Weeps z książki. W rzeczywistości czytał „I Ching” (chińska księga przemian) i postanowił napisać piosenkę z pierwszą linijką, którą wydobył z książki. Wers ten brzmiał „delikatnie płacze”. Piosenka pokazuje, że George już bardzo rozwinął się jako kompozytor, a to była tego wyraźna demonstracja. Od pierwszego songdemo, które można znaleźć w Anthology 3, znakomitej akustycznej wersji utworu, numer okazał się niemal magiczny. Harrisonowi było jednak dość trudno osiągnąć tę samą magię przy pomocy większej ilości instrumentów. Po raz pierwszy The Beatles wprowadzili do Abbey Road maszynę 8track do nagrania piosenki i podjęto kilka prób nagrania utworu.
Ale płacząca gitara nie była tak łatwa do zagrania. Cóż, każdy inny muzyk miałby natychmiastowe rozwiązanie (pedał tonu, wah-wah, czy komercyjna marka Cry-Baby). George jednak chciał, żeby gitara płakała, ale nie, bo gitary z lat 60-tych płakały na całego, zwłaszcza w rękach Hendrixa. Najpierw próbował nagrać solówkę do tyłu, ale nie do końca mu wyszło. Dzień później, kiedy Eric Clapton podwoził go z Surrey do Londynu, zasugerował Ericowi, że może chciałby zagrać trochę dla The Beatles. Clapton nie chciał, „bo nikt nie gra z The Beatles”. Jednak George w końcu go przekonał, a Gibsona Les Paula można usłyszeć, jak płacze w całej piosence.
Eric Clapton nie robił wiele zamieszania wokół tej sesji. Wszedł, dał solo nie z tego świata i wyszedł. Solo brzmiało w każdym razie, zdaniem Claptona, „zbyt Claptonowsko”. Chris Thomas otrzymał zadanie, by nadać gitarze efekt flangingu, bawiąc się oscylatorem. Ciężka praca, warta arcydzieła.
Happiness is a Warm Gun
Lennon
John: gitara prowadząca, tamburyn i wokal prowadzący
Paul: gitara basowa i wokal wspierający
George: gitara prowadząca i wokal wspierający
Ringo Starr: perkusja
John zobaczył na okładce magazynu należącego do George’a Martina zdanie „Happiness is a Warm Gun In Your Hand”. Nie był to jednak jeden utwór, ale trzy, które John włożył w piosenkę. Trzy części opisane są w recenzji Anthology3. Ciekawostką jest fakt, że aby dokończyć niektóre wersy piosenki, Lennon zebrał Dereka Taylora, Neilla Aspinalla i Pete’a Shotona podczas nocnego tripu na kwasie. Z tej swoistej burzy mózgów uzyskał niektóre z najdziwniejszych wersów pojawiających się w piosence.
Martha My Dear
McCartney
Paul: Bas, Gitara prowadząca, Pianino, Klaskanie w dłonie i Wokal prowadzący
14 Muzyków sesyjnych: Sekcje smyczkowe i dęte
Ale nawet Lewisohn nie może tego potwierdzić, najwyraźniej Martha My Dear mogła zostać nagrana w całości przez Paula, z wyjątkiem (po raz kolejny) doskonałej partytury George’a Martina. Choć wielu twierdzi, że Martha w piosence była owczarkiem Paula, prawda jest taka, że może dostał od niej imię, ale to był cały związek Marthy z piosenką.
I’m So Tired
Lennon
John: Gitara akustyczna, gitara prowadząca, organy i wokal prowadzący
Paul: gitara basowa i wokal wspierający
George: gitara prowadząca i gitara rytmiczna
Ringo: Perkusja
John zaczął czuć się bardzo zmęczony podczas pobytu w Indiach. Medytacja nie wymagała aż tak dużego wysiłku, ale z pewnością prowadziła do bezsennych nocy, które w rezultacie pozostawiały męczące dni. Akademia Medytacji była również wolna od alkoholu i narkotyków. John tęsknił zarówno za drinkami, jak i papierosami. Tęsknił również za Yoko (chociaż Cynthia była z nim w Rishikesh, jego umysł był skupiony na Yoko).
Piosenka została nagrana od początku do końca tej samej nocy co Bungalow Bill, obie były bardzo szybkie w nagrywaniu. Linia wymruczana na końcu piosenki przez Johna to „Monsieiur, monsieur, how about anotherone?, i prowadzi prosto do
Blackbird
McCartney
Paul: Acoustic Guitar and Lead Vocal
Legenda głosi, że Paul dostał tę piosenkę w Indiach z prawdziwego blackbirda po tym, jak został obudzony przez ptaka. On po prostu przepisał to, co śpiewały kosy na muzykę. Prawda jest taka, że bez względu na to, jakie było pochodzenie, Blackbird jest moim skromnym zdaniem najlepszą akustyczną piosenką, jaką kiedykolwiek napisano. Piosenka została po prostu nagrana z gitarą akustyczną mistrzowsko zagraną przez Paula, metronomem wybijającym rytm i Paulem śpiewającym z kosami śpiewającymi również, nie w środku nocy, ale w ogrodzie Stuarta Elthama (gdzie nagrał je dla EMI 3 lata wcześniej).
Piggies
Harrison
Paul: Gitara basowa
George: Gitara akustyczna i Lead Vocal
Ringo: Tamburyn
Chris Thomas: Klawesyn
Muzycy sesyjni (ci sami co w Glass Onion): Strings
Piggies to kolejna piosenka George’a o wymowie społecznej. Podobnie jak w Taxman, George użył tej piosenki, aby wyrazić niektóre ze swoich idei, a piggies byli tymi z klasy średniej. Wszyscy czterej Beatlesi byli obecni na sesji, choć John uczestniczył w niej jedynie poprzez podkładanie odgłosów świń w pokoju kontrolnym. Szczególnie godny uwagi jest barokowy feeling piosenki z klawesynem umiejętnie granym przez producenta sesji, Chrisa Thomasa i sekcję smyczkową. Ciekawe jest również to, że Paul chrząkając strunami basowymi miał w jakiś sposób przywołać wspomnienie chrząkania apigów.
Rocky Raccoon
McCartney
John: gitara basowa, harmonijka, harmonium i wokalPaul: Acoustic Guitar and Lead Vocal
George: Vocals
Ringo: Perkusja
George Martin: Piano
Rocky Raccoon to kolejny przykład wspaniałej akustycznej piosenki napisanej przez Beatlesów w okresie indie. W rzeczywistości Paul wspominał, że kiedy napisał tę piosenkę, był „siedząc na dachu u Maharishiego”. Najpierw dostał akordy, aby później współtworzyć tekst z Johnem i Donovanem tego, co było wtedy „Rocky Sasoon”. Później zdecydowali, że Raccoon było lepsze nazwisko dla Cowboy mieszkających w Dakocie. Mówi się, że lekarz śmierdzący lub śmierdzący ginem, był prawdziwą postacią z życia. Kiedy Paul złamał ząb i rozciął wargę, lekarz, który mu pomagał „śmierdział” ginem i dlatego warga Paula miała przez jakiś czas paskudny wygląd (ku utrapieniu zwolenników oszustwa Paul Is Dead, którzy widzieli w tym kolejny dowód na zastąpienie go przez kogoś podobnego)
Don’t Pass Me By
Starkey
Working Titles: Ringo’s Tune (Untitled), This Is Some Friendly
John: Acoustic Guitar
Paul: Pianino, Gitara Basowa
Ringo: Sleigh-Bell, Drums and Lead Vocal
Jack Fallon: Violin
Ale istnieją doniesienia, że Ringo rozpoczął kompozycję swojego pierwszego utworu (przynajmniej pierwszego, który został nagrany i wydany przez The Beatles) już w 1963 roku (kiedy to mówiło się, że był w połowie drogi), a piosenka była już nazwana „Don’t Pass Me By”, na potrzeby sesji do Białego Albumu, być może szukając innego tytułu, piosenka miała dwa tytuły robocze. Piosenka ma wyraźny klimat country, co jest zgodne z upodobaniami Ringo. Ostatnim akcentem tej doskonałej melodii były dzwonki sań i skrzypce grane przez sesyjnego muzyka (a nie przez George’a Harrisona, jak się czasem pisze).
Why Don’t We Do It In The Road?
McCartney
Paul: Acoustic Guitar, Piano, Lead Guitar, Hand claps, Bass Guitar and Lead Vocal
Ringo: Perkusja
Kolejna piosenka, którą Paul nagrał zupełnie sam, no prawie. Prawda jest taka, że to Ringo zapewnił perkusję w Why Don’t We Do It In The Road. Piosenka jest jednym z mocniejszych numerów na podwójnym albumie. Jak jednak potwierdzono po wydaniu Anthology 3, Paul rozpoczął nagranie jako akustyczny numer z ustalonym pomysłem: Oneverse zaśpiewany głośno i następujący po nim zaśpiewany cicho. Mówi się, że John był zły na Paula w tej piosence, ponieważ nagrywał ją z jedyną pomocą Ringo, a głównie dlatego, że był to typowy numer Lennona (prawda jest taka, że głos Paula nigdy nie brzmiał tak Lennonowsko)
I Will
McCartney
John: Perkusja
Paul: Acoustic Guitar and Lead Vocal
Ringo: Cymbały i Marakasy
Kolejna próbka niesamowitego talentu Paula do tworzenia mitycznych melodii przy użyciu tylko gitary akustycznej. W rzeczywistości I Will, jedna z moich ulubionych piosenek Beatlesów, jest dość prosta w swojej produkcji. Tylko dwie gitary akustyczne, na których gra Paul, marakasy i talerze Ringo oraz John uderzający w kawałek drewna to wszystkie instrumenty, jakich potrzebował I Will. Ale jeśli jest coś bardzo charakterystycznego dla tego utworu to gitara basowa grana przez Paula. Jest wspaniała, wybitna, linia basu jest idealnym kontrapunktem do melodii… problem tylko w tym, że to nie gitara basowa, a Pauldum-duming partię tę wykonuje. I Will był pierwszą piosenką, którą Paul zadedykował Lindzie.
Julia
Lennon
John: gitara akustyczna i wokal prowadzący
Jeśli Paul pokazał nam do tej pory, jak znakomicie potrafi grać na gitarze akustycznej, to John miał pod koniec pierwszej płyty udowodnić, że obok swoich rockersów potrafi napisać najbardziej intymną, prostą i piękną piosenkę dedykowaną swojej matce. Julia Stanley, matka Johna, urodziła się w 1914 roku, a po jej ślubie z Freddiem Lennonem przyszedł na świat John. W wieku 5 lat John zamieszkał ze swoją ciotką Mimi i choć przez wiele lat dzieliła ich spora odległość, to gdy John stawał się dorosły, zaczęli się do siebie zbliżać. John odbywał próby z Quarry Men w jej domu, a ona nauczyła go grać na banjo i pianinie. W 1958 roku Julia zginęła w wypadku drogowym.
Piosenka nie odnosi się wyłącznie do matki Johna. W rzeczywistości „OceanChild”, odnosi się do Child of The Ocean, czyli po japońsku „Yoko Ono”. To właśnie Yokowho pomogła Johnowi dokończyć tekst. Gitarowa technika fingerpicking, której John używa w Julii, została mu pokazana przez folkowego piosenkarza Donovana podczas pobytu w Rishikesh